Historia zespołu tężni solankowych w Ciechocinku
Historia tężni w Ciechocinku
Tężnie w Ciechocinku to jedno z najbardziej rozpoznawalnych i wyjątkowych miejsc w Polsce, które łączy w sobie funkcję zdrowotną, kulturową i turystyczną. Historia tych niezwykłych obiektów sięga pierwszej połowy XIX wieku, kiedy to Ciechocinek zaczął zyskiwać status uzdrowiska. Wówczas, w 1824 roku, w Ciechocinku rozpoczęto budowę pierwszej tężni, której celem było wykorzystywanie leczniczych właściwości solanek. Solanki, bogate w minerały, były wykorzystywane do produkcji inhalacji, mających na celu leczenie chorób układu oddechowego, a także poprawę ogólnej kondycji zdrowotnej kuracjuszy.
Pierwsze tężnie w Ciechocinku były prostymi, drewnianymi konstrukcjami, które stopniowo rozbudowywano, aby sprostać rosnącemu zapotrzebowaniu na kuracje solankowe. W 1848 roku, dzięki inżynierowi Teodorowi Malachowskiemu, powstała tężnia, która miała już charakter bardziej zaawansowanej technologicznie budowli. Z biegiem lat kompleks tężni w Ciechocinku rozrósł się, a same konstrukcje zaczęły przybierać imponujące rozmiary, co uczyniło je jednymi z największych w Europie.
Historia tężni solankowych w Ciechocinku
W roku 1830 na terenie Słońska wybudowano warzelnię soli, natomiast w latach 1824-1833 pobudowano dwie pierwsze tężnie, a w 1859 r. trzecią, które stały się zakładem produkującym sól na skalę przemysłową. Data przełomową w historii Ciechocinka był rok 1836, kiedy w miejscowym zajeździe zainstalowano cztery miedziane wanny lecznicze. Z solankowych kąpieli skorzystało wtedy 120 osób. Dało to początek Zakładowi Zdrojowemu, który był zalążkiem uzdrowiska. Od tego roku miasto zaczyna zyskiwać sławę jako uzdrowisko. Tężnia numer I o długości 648 metrów, pojemności 5000-5800 m3 i tężnia numer II o długości 719 metrów, pojemności ok. 6000-6300 m3 zbudowane zostały w latach 1824-1828, tężnia numer III o długości 333 metrów, pojemności ok. 2900 m3 powstała w 1859. Podstawę tężni stanowią wbite w ziemię dębowe pale w liczbie około 7000, na których umieszczono świerkowo-sosnową konstrukcję wypełnioną tarniną, po której spływa solanka. Ustawione w kształcie podkowy o łącznej długości 1741,5 metrów i każda o wysokości 15,8 metrów.
